Κέντρο πολιτισμού περιβάλλοντος και περιηγήσεων

Πριν δύο χρόνια προσπάθησα να ανεβάσω στη μορφή του θεάτρου σκιών τον "Τρομάρα" του Γεωργίου Βιζυηνού. Ανεβάστηκε η παράσταση κεντρικά στην πλατεία Κομοτηνής στα πλαίσια των "Ελευθερίων", άρεσε αλλά σε μένα κάτι δεν…

Ο Καραγκιόζης είναι ξεκάθαρος, το πανί με τις φιγούρες, ο Καραγκιοζοπαίχτης από πίσω που τις εμψυχώνει με την φωνή του και την κίνηση, κι’ από την άλλη ο κόσμος…Στον Καραγκιόζη όμως δεν έχουμε αφηγηματικά στοιχεία… Το παραμύθι δεν λέγεται πίσω από τον μπερντέ…
Στο παραμύθι κοιτάς τον άλλον στα μάτια…Είναι απαραίτητη η σωματική παρουσία του παίχτη…Κι’ έκανα το απλό. Βγήκα με τον τζουρά μου και την φλογέρα μου μπροστά και πλάγια από τον μπερντέ, άφησα τον συνεργάτη να χειρίζεται πίσω από τον μπερντέ μόνος του τις φιγούρες, και εκεί, σαν ενδιάμεσος, ανάμεσα στις σκιές και τον κόσμο, μπροστά στα μάτια του πότε εμψυχώνω τις φιγούρες απ’ έξω, όταν συνδιαλέγονται, πότε παίζω μουσική ή τραγουδώ κάτι σε σχέση με το έργο, και άλλοτε κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια και του αφηγούμαι, συνομιλώ ή κάνω κάποια κριτική παρατήρηση…

Η όλη κατάσταση –αν και το είχα προβλέψει αποκτά μια τέτοια δύναμη που σε αμεσότητα και επιρροή ξεπερνάει –με τα λύπης μου ομολογώ- και τον ίδιο τον Καραγκιόζη…συν ότι σου επιτρέπει να διαπραγματευτείς, αυτή η μεικτή μορφή θεάτρου, "το μέσα-έξω", ένα σωρό θέματα (παραμυθικά- μυθιστορηματικά- επικά) που διαφορετικά θα μέναν απ’ έξω ή δεν θα μπορούσες να τα χειριστείς με την πληρότητα που παρουσιάζονται τώρα…
Χτίσαμε λοιπόν ένα νέο θέατρο, εδώ απαρχάς θρακικού πελάγους και η συντυχία και ο αγώνας μας γέννησε κι’ ένα νέο είδος θεάτρου "το μέσα-έξω" για να το κοσμήσουμε κόσμια…!